تنهایی در زندگی مشترک، چگونه و چه قدر؟

یکی از دلایلی که ممکن است زوجین علاقه ای به تنها گذاشتن شریک خود نداشته باشند، ترس از کمبود توجه در رابطه است. ممکن است این نگرانی وجود داشته باشد که در تنهایی، شریک زندگی ما وارد رابطه ای با خانواده، دوست و یا حتی جنس مخالف شود که رابطه ما را تحت تاثیر قرار دهد. عدم شناخت زوجین از همدیگر، نگرانی و اضطراب از دلایلی است که بعضی از زوجین چنین تنهایی را به رسمیت نمی شناسند.

 همه انسان‌ها به زمانی برای تعامل با سرمایه های اجتماعی (دوستان، خانواده، همکاران و…) خود نیاز دارند. یکی دیگر از دلایلی که بعضی از افراد تمایل به تنهایی دارند، درونگرایی است. شخص درونگرا تمایل دارد که کارهای خود را در تنهایی و گوشه ای خلوت خود انجام دهد. بعضی از افراد هم وقتی که حال خوبی ندارند دوست دارند که تنها باشند تا آن حال بد را به دیگران منتقل نکنند. انسان‌ها خصوصا آقایان، وقتی درگیر موضوع و مشکلی هستند، تمایل دارند که تنها باشند و در تنهایی به مشکلات خود فکر کنند.

واقعیت این است که آن قدر تفاوت بین مردها و زن ها از نظر تنهایی طلبی وجود ندارد که بخواهیم بگوییم که این ویژگی منحصر به زنان و آن ویژگی منحصر به مردان است. در کل خانم‌ها به این دلیل که دو نیم کره مغزشان فعال است، از طریق کلام، مشاهده، گفتگو، بررسی و شنیدن به اطلاعاتی که می خواهند دست پیدا می‌کنند. اما آقایان بیشتر نیم کره چپ مغزشان فعال است و بیشتر از طریق دیدن به نتیجه گیری می رسند.  اما در کل می‌توان گفت که این ویژگی‌ها خیلی شخصی هستند. برونگرایی و درونگرایی هم در این زمینه نقش دارند.

لحن و نحوه بیان در این زمینه خیلی اهمیت دارد. بهتر است که به او بگویید که من خیلی تو را دوست دارم، بودن در کنار تو نهایت لذت در زندگی من است اما احساس می کنم که تو الان نیاز به تنهایی داری. من نمی خواهم که بودن با من باعث شود که تو از علائق خودت دور بشوی.

این را بدانید که اگر به فرمول 30 دقیقه صحبت مفید در طی 24 ساعت با همسرتان بپردازید، سود مادی و معنوی این کار برای شما بیشتر از نیم ساعت انجام کار بیرون از خانه یا در خانه است. اختصاص این وقت برای صحبت کردن با یکدیگر به نفع خانواده و مجموعه افراد خانواده است. کمترین اثر آن این است که شما و همسرتان هماهنگ با هم عمل می‌کنید و این موضوع اثر هم افزایی دارد. به یاد داشته باشید که ما می گوییم دست خدا با جماعت است. این گفتگوی نیم ساعته در روز باعث همفکری هماهنگی و هم افزایی در زندگی مشترک می‌شود.اتفاقا مهارت گفتگو با همسر و شریک زندگی و حل مشکلات، گفتگو با صبر و تحمل و ملایمت با یکدیگر، مهارت بیشتری نسبت به کار خارج از خانه است.

بعضی از مشکلات در زندگی مشکلا مشترک هستند که آنها باید به صورت مشترک حل شوند اما ممکن است بعضی از مشکلات را انسان بخواهد با خودش حل کند. مثلا ممکن است همسر شما بخواهد با خودش فکر کند که شغلی که انتخاب کرده درست است یا نه، معامله ای که انجام داده به نفعش بوده یا نه یا… در این شرایط او باید با خودش به تنهایی مشکل را حل کند.

بعضی از افراد -که تعداد آنها کم هم نیست- به واسطه شغلشان مجبور هستند که ایام طولانی دور از خانواده باشند. به خودتان یادآوری کنید که همسر شما از نظر فیزیکی از شما دور است اما در عوض فکر و ذهنش پیش شما هست. اصلا به یاد داشته باشید، علت این که او این شغل را انتخاب کرده است، به خاطر شماست. سعی کنید در مدت زمانی که همسرتان پیش شما نیست از نظر روحی و قلبی به هم نزدیک باشید تا بتوانید راحت تر این دوری و تنهایی را سپری کنید.

هر کدام از ما طرحواره هایی در ذهن خود داریم.طرحواره رها شدگی این فرض را در ذهن شخص قطعی ‌‌می‌داند که اگرمن وارد زندگی مشترک با کسی بشوم، او فرد متعهد و ماندگاری نخواهد بود و من هم توانایی به دست آوردن دل او و حفظش را ندارم بنابراین این رابطه قطعا به جدایی منجر می‌شود. این نگاه نادرستی نسبت به زندگی است که باید آن را اصلاح کنید.

شما باید به دنبال شخصی بگردید که چنین تنهایی را درک کند و نیاز نداشته باشد که همیشه در کنار او باشید. اشخاصی که اعتماد به نفس پایینی دارند دوست دارند که دائم کسی در کنارشان باشد و آنها را تایید کند. اما اگر شما شخص مناسبی را پیدا کنید که به شناخت درستی از شما برسد این مشکل وجود نخواهد داشت.